تغییر المان سال ۱۴۰۱ پارک باباطاهر به ۱۴۰۲

وقتی که کم کم شمیم سال نو  به مشام می‌رسد

هنوز چند روزی مانده تا سال جدید

سالی که پر است از امیدو آرزو

گاهی اوقات با خود که خلوت می‌کنیم کافیست بهانه جور شود تا یک نماد یا یک حرف یا شاید اتفاقی کوچک، ناخودآگاه  بر بال خاطرات سوارمان کند و لحظاتی خیالمان را در ایام گذشته پیاده‌ کند.

روزهای پر از خاطرات گذشته

خاطراتی شیرین که حالمان را برای لحظات و شاید ساعتهایی خوب می‌کند.

خاطرات بودن‌های کنار هم، لحظات خوب هم دلی‌ها، حال خوب بعد از گذشت‌ها و بخشیدنها، خوشحالی از موفقیت‌ها

گاهی اوقات هم خاطرات رنگ تلخی بخود می‌گیرد.

تلخی غم از دست دادن عزیزی که هیچگاه از یادمان نخواد رفت.

تلخی تلخ زبانی ها و بی مهری ها ، تلخی قهرها، بی معرفتی ها و تهمت‌ها

اما هرچه باشد می‌گذرد‌…

هم شرینی و هم تلخی‌ ها

خوبیش هم به همین است.

آنچه می‌ماند ما هستیم و داشته هایمان

داشته هایی از جنس عزیزان، از جنس رفقایی که دوستمان دارند،  از جنس مرام و معرفتی که باید به آن ببالیم.

خوب میدانم زندگی کردن سخت شده،

گذران زندگی با این وضعیت اقتصادی خیلی از قامتها را خم نموده

پدران و مادران عزیز سرپرست خانواده‌ای  که در آستانه این سال نو در تنگنا قرار دارند، مدام در خیال فکر می‌کنند و با خود حرف میزنند.

خوب که ریزشان شوی صدایشان را می‌شنوی: خدایا، از کجا بیاورم. نکند شرمنده خانواده شوم. نکند بچه هایم لباس بچه های همسایه را ببینند و دلشان بخواهد. شرینی و میوه چقدر گران شده …

خدا برای هیچکس نخواهد. هنوز هم صورتشان رد گریه‌ خلوت های شبانه‌ با خودشان را فراموش نکرده

عزیزانی که سرخی صورت‌شان از سیلی روزگار است.

کم پوشیده اند و کم خورده اند اما با آبرو زندگی کرده‌اند

همه اطرافمان خانواده های عزتمند و آبروداری از این جنس داریم

نیک است حواسمان جمع باشد در این روزهای مانده از سال کهنه فراموششان نکنیم. در حد بضاعتمان.

شادی را به آنان هم هدیه دهیم.

مردم این دیار مهر ورزند، بارها این را گفته‌ام و به آن بالیده‌ام. مهربانی را خوب می‌فهمند، قدر همدیگر را می‌دانند. اینها را هم در چند خط گفتم که فقط محض یادآوری باشد وگرنه مردم این شهر زبانزدند به بخشش

بدرود سال ۱۴۰۱

#جشن‌نیکوکاری