قدرت دیپلماسی در کنار قدرت نظامی

آنچه که این روزها در منطقه خاورمیانه و جهان درحال اتفاق است نشان از ارتقاء جایگاه کشورمان درعرصه بین المللی است. تلاشها و فعالیتهای گسترده جهت قانع کردن ایران برای تعدیل خط انتقام ،گویای قدرت تاثیر گذار امنیتی و نظامی کشور است . در برخی نوشتارهای گذشته اشاره گردید که هرچند مردم ما در عرصه داخلی با مشکلاتی مواجه هستند ولی درسطح جهانی علی رغم آن مشکلات به یک قدرت مهم تبدیل شده است. و تاکید شد از این قدرت ایجاد شده باید در جهت تحکیم روابط جهانی به منظور حل مشکلات داخلی بهره برد.

اکنون که تقویت خط انتقام ایران از اسرائیل و آثار مخرب آن بسیاری از کشورها  و حتی اقتصادجهانی را تحت تاثیر قرار داده و سازمانهای بین المللی هم به تکاپو افتاده اند لازم است در کنار و به موازت خشم انتقام قدرت دیپلماسی کشور فعالتر ابراز وجود کند.

اصل گرفتن انتقام محفوظ و اسرائیل برای همیشه باید یک تو دهانی محکم بخورد. با این حال بنظر میرسد فضای جهانی برای گفتمان حل برخی موانع بر سر راه کشورآماده است.

هرچه میزان خون بهای شهیدان محور مقاومت و شهید هنیه سنگین تر و پر بها لحاظ گردد فرصت امتیاز گیری در پشت میزهای مذاکرات بیشتر است.

اکنون که جمهوری اسلامی تصمیم جدی به انتقام گرفته اسرائیل و متحدین آن باید بدانند موضوع فقط شهادت اسماعیل هنیه در تهران نیست.

رژیم اسرائیل خونبهای خیلی شخصیت ها و فرماندهان و رزمندگان وخسارات وارده به ملت ایران را باید پرداخت کند آنها در شهادت سردار سلیمانی و تعدادی دیگر از سرداران از تهرانی مقدم گرفته تا فخری زاده و سردار همدانی و دانشمندان هسته ای و …. دخیل هستند.

اسرائیل  و شخص نتانیا هو در بهم ریختن اقتصاد کشور با گزارشات جعلی در مجامع بین المللی و ناکامی برجام مجرم اصلی هستند. خونبهای قابل پرداخت بسیار فرا تر از آن است که در شهادت هنیه خلاصه گردد. شهید هنیه سالیان سال بود که در لیست ترور اسرائیل قرار داشت.

جهان باید جزئیات جنایت اسرائیل علیه ملت ایران را بفهمد ودرک کند تا در مذاکرات متوجه باشد غیر از محو اسرائیل هرچه انجام گیرد تعدیل است و باید بهای آنرا کشورهایی نظیر امریکا و چند کشور اروپایی بپردازند. اگر دیپلماسی فعال و قدرتمندی در کنار قدرت نظامی کشور در شرایط نا خواسته بوجود آمده قرار گیرد بسیاری از موانع سر راه توسعه و پیشرفت کشوردر همین جریان انتقام سخت بر داشته خواهد شد.

✍ علی محمد نظری