سرزمین مهمان نواز کهن

سرزمینی با مردمانی امیدوار ،امیدوارانی که انگار در یک شهر غریب که صدای یک آشنا را می‌شنوند.

مردمانی که هیچ وقت نسبت‌ به‌ بی مهری های که در حقشان شد معترض نشدند..

آنها مردمانی هستند که قوت خود را سالیانی دراز با کشاورزی سنتی و دیم گذراندند.‌

و همیشه منبع درآمد شان پایین و سطح زندگی‌شان ساده بود لباس ساده پوشیدند بدون هیچ پس‌ انداز وسرمایه ی برای آینده ی نامعلوم شان…

اینان همان کاسیت های جنگجوی هستند که از بین النهرین آمدند و در این‌جا سکنی گزیدند و به دلفو که دلفان امروزی است مشهور شدند.

آنها چون خورشید هشت سال درجنگ تحمیلی درخشیدند و افتخارات زیادی رقم زدند ولی گمنام ماندند، این مردم همان مهمان نوازانی هستند که در همه اعصار ثابت شده اند..

یک خاطره : شبی در یکی از شهرهای بزرگ با خانواده‌ با یک راننده تاکسی سالخورده همسفر شدیم که از قومیت و شهر ما سوال کرد..

در جوابش گفتیم ما اهل دلفان لرستان هستیم،

پیرمرد اشک در چشمانش حلقه زد که خاطرات پنجاه و پنج سال پیش خود را تعریف کردو گفت بعد از پنجاه و چند سال منتظر بودم با مردمانی از اهل دلفان که‌ از آنها خاطره دارم برخورد کنم..

راننده تاکسی با بغض شروع کرد که سال ۱۳۴۶ به دلفان آمده که جوان کم سن و سالی بوده

بار بشکه برای نفت فروشی آورده بود به اسم محمد متاسفانه فامیلش یادش نبود

با همان بغض می گفت تو عمرم شخصی مثل او را هرگز ندیده بودم و بعد از سالها هنوز ندیدم..

زیبا و مهمان نواز و خوش برخورد و باچشمانی درشت و پر صداقت… گفت شب نگذاشت برگردم برایم بهترین سفره غذا را پهن کرد و بهترین پذیرایی در عمرم ندیده بودم و ازآن پس ندیدم را از من نمود..

راننده می گفت در راه برگشت، ماشینش در چاله ی افتاد..که نزدیک صد نفر از مردم دلفان به کمکش آمدند.. که آن شب، شب تاسوعای حسینی بود…

می گفت مردمانی بودند با چهره های اصیل و شجاع و با قلب های روشن..

شعری از نیما را زمزمه کرد…

یاد بعضی نفرات روشنم می‌دارد…

چه راست گفته بود مرحوم علی احمد پور:

ساقی پریشان دلم، پر رنج و حیران دلم،

ساقی فقیر و ژنده پوش چوی ملک دلفان دلم..

آیا سرنوشت مردمانی با این خصایص خوب باید چنین باشد؟

که هر روز تنگ دست تر و فقیرتر می‌شوند که یارای کمک به هم نوع خود را ندارند و

روز به روز بر عمق محرومیت ها و آسیب هایشان افزوده می شود…

چه کسانی باید جواب گوی این محرومیت ها باشند؟؟….

✍زهرا نجاتی