تقدیم به سایت وزین صبح دلفان

حرف تازه
https://harftaze.ir/%d8%b3%d9%85%d9%81%d9%88%d9%86%db%8c-%d8%b4%da%af%d9%81%d8%aa-%d8%a7%d9%86%da%af%db%8c%d8%b2-%d8%b4%d8%a8-%d9%88-%d8%b4%db%8c%d8%af%d8%a7%db%8c%db%8c/

بخشی از متن ارسالی:
… در میان مسافران و کمی دورتر از زنان و مردان دستفروش و اجناس گوناگون روی سکو، پیرزنی با کمری خمیده بر روی یکی از صندلی‌ها نشسته و درحالی‌که با دست‌های ناتوان و لرزان به عصای فرسوده‌ای تکیه داده با موی سپید و چهره‌ای شکسته از گذر زمان، با دیدگانی امیدوار، به مسافران ایستگاه نگاه می‌کند. او چشم به راه کسی است که روزی برای دفاع از سرزمینش لباس رزم پوشید و رهسپار دیار شور و شیدایی شد؛ گمشده‌ای که سال‌ها پس از پایان درد و رنج اسارت و دوری از جنگ و رگبار گلوله و انفجار خمپاره و شلیک تانک و خون و دود و آتش، شاید اینک سرافراز و خندان از قطار پیاده شود تا مادر سرش را در دامانش بگیرد و همچون نوزادی تازه متولد شده او را ببوید و نوازش کند و به‌اندازه تمام تنهایی‌ها و دلتنگی هایش اشک بریزد.
پیرزن که سال‌هاست از صدای استخوان و درد مفصل زانوانش رنج می‌برد، با وجود ضعف و بیماری هرروز قبل از ورود اولین قطار صبح با دشواری از پله های ایستگاه پایین می‌آید و تا خروج آخرین قطار شب، برای دیدار تنها فرزند دلبند، دلاور و رعنایش لحظه‌شماری می‌کند و…