واقعیت این است که هرکاری خصوصا کار عمدهء یاری و حمایت از انسانهای نیازمند به کار گزارانی ماهر و تعلیم دیده احتیاج دارد و سپس دستگیری از درماندگان و مستحقان و گرفتاران در هر زمانی تابعیت از اوضاع و شرایط آن زمان و همچنین مکان دارد.

بنابراین باید کسانی را داشت که تخصص و کارآیی تطبیق خدمات اجتماعی‌ را با مشکلات موجود و افراد گروه‌های دارای مشکل را فراگرفته باشند و دوم اینکه متولیان خدمات اجتماعی انسان گرا در چارچوب برنامه و سازمان تشکیلات فعالیت نداشته باشند.و لازم است مجموعه ای از قوانین و روش‌های علمی و تجربی موجود باشد که مبتنی بر آنها خدمات اجتماعی استمرار و جریان یابد. و برای پیاده کردن و به عمل در آوردن هر رویه ای ناگزیر از داشتن برنامه های اجرایی و درنتیجه مجریان خاص آن اجرا خواهیم بود.

بعنوان مثال، می دانیم که ظلم اعم از اعمال‌ آن یا پذیرش آن مردود است و ظلم نکردن و ظلم‌ نپذیرفتن رویه ای است که مقابله‌ با ظالم و حمایت از مظلوم طرح و برنامه اجرائی می خواهد و به سازمان و افرادی احتیاج دارد که مانع ظلم‌ می شوند. و ظلم را تأدیب می کنند و مظلوم را حمایت و یاری می نمایند. پس در خدمت به هم‌ نوع، به وجود موسسات و افرادی نیازمند خواهیم بود که براساس اصولی در امر خدمات مداخله نمایند. یعنی به زبان ساده بگویم جامعه بشری‌ به ناچار باید تدابیر و روش‌های را به کار بندد که در برخورد با مسائل و مشکلات فردی، خانوادگی و گروهی درچارچوب مجموعه‌ قوانین و مقررات‌ خاص تحقق و عینیت پیدا کند، و طبیعی است که وجود کسانی که نقش‌ اداره، رهبری، هماهنگی و برنامه ریزی و ارائه خدمات اجتماعی و مشکل گشائی را عهده دار و مسئول باشند، مطرح می‌شود.

و اگر در کشورهای پیشرفته رشد علوم اجتماعی و علوم انسانی و پزشکی، اقتصاد، حقوق وغیره برخاسته است، بخاطر این است که جریان روند اجتماعی آنها زودتر به صنعت و شهرنشینی، وقوع مهاجرت و توسعه‌ علوم پزشکی رسیده است. بدیهی است که زودتر هم به فکر چاره برای مقابله با عوارض تبعی آن بر آمده اند… انگلستان را نخستین کشوری می دانند که قدمهای اولیه را درجهت سازمان دادن به خدمات‌ اجتماعی برداشته است چون از قرون نهم و دهم میلادی، کلیسا نقش اساسی را درحمایت از افراد و گروه‌های نیازمند به عهده داشته است‌‌،که تا اواخر قرن پانزدهم به فعالیت‌هایی می پرداخت ،ولی با شروع بیماری طاعون یا مرگ سیاه و از بین رفتن ۲۵ درصد از مردم در آن کشور و وجود بیکاری موجب شد، دولت انگلستان‌ برای مشکلات مردم دست به اقداماتی بزند که به تصویب قانون فقرای الیزابت در سال ۱۵۹۸ می‌توان اشاره کرد.

در این قانون افرادبه سه گروه تقسیم شدند:

گروه اول :گروه بیکاران سالم… گروه دوم : گروه معلولین و کهنسالان و افراد عاجز و بیماران…گروه سوم: کودکان بی سرپرست تا زیر سن ۱۸سال.

این قانون دولت را موظف کرد که برای گروه اول کار پیدا کنند وتا روزی که کاری پیدا نشده است می باید خوراک آنان را تامین کنند. برای گروه دوم باید مؤسسات ایجاد شودکه این افراد در آنجا نگهداری شوند که به نوانخانه معروف بودند‌. و گروه سوم یعنی کودکان را به دسته های مختلف تقسیم می کردند که بچه های کوچک به کلیسا سپرده می شدند و بچه های در سنین نوجوانی به شاگردی و پادویی مشاغل آن زمان می گماردند. و عده ای هم برای کار به مزارع گسیل می داشتند و دولت بر کار کودکان و کار فرمایان نظارت می کرد.‌

زهرا نجاتی