برای کیومرث پوراحمد که جاودانه شد …

پنجره ها رنگ شان پریده است و هرچه سیاه است ،سیاه تر شده است… درمیان اشیاء بدون دفاع شده ایم.. نرده های اطراف باغ کنده شده اند و‌.‌.

ادراک ما را از پای در آورده است..

کیومرث پوراحمد عزیز باید در این سن و سال استراحت می کرد!

برای او ناامیدی بی معنا بوده چون او خوب  می فهمید!

کیومرث پوراحمد

در این سن و سال با کوله باری از تجربه و امید

باید لذت می برد!

پیاده روی می‌کرد!

و می بایست  شاد می بود، که نشد!

پوراحمد خسته بود!

همه ما با کیومرث پوراحمد خاطره داریم‌،

با سریال بسیار خودمانی قصه های مجیدی که قصه زندگی همه ی  ما بود زیستیم،خندیدیم و گاه گریستیم .

او با تمام وجود در آن سریال سنگ تمام گذاشت ، حتی مادر خود را برای اینکه سریال حالت عامیانه و خودمانی به خود بگیرد بازی داد تا وجود واقعی اش را نشان دهد ،توانایی او در میان آنچه واقعا بود، باعث شد مردم او را قلبا دوست داشته باشند پوراحمد محبوب مردم بود و محبوب دلهاخواهد ماند. پوراحمد یک آدم بالفطره با ذوق  بود.

این پوراحمد همان کیومرث ی است که با نگاه به چهره اش به همه ما امید برای ساختن سریال‌های زندگی واقعی در این  دیار دلتنگی می بخشید.. مردی که بتواند  هدفی انسانی را دنبال کند ،مردانه جاودانه خواهد ماند.

اکنون همه ما با رفتن کیومرث پوراحمد سوگواریم.

همه غمگین و ناراحتیم ، با این رفتن بسیار محزون و غمبار که خاطره تلخی برایمان بر جای گذاشت.

او می توانست با بودن خودش مرهمی باشد بر این همه زخم که مردمان این سرزمین دارند و این واقعیت های تلخ را با امید به تصویر بکشد تا مرهمی باشد ولی چنین نشد.

بی تردید پوراحمد می دانست که کیومرث یعنی زنده میرا که تا ابد جاوید است و هرگز نمی میرد…

می دانست اما رفت،  با این اوصاف او همیشه در قلب های محزون ما زنده و جاوید است.

✍زهرا نجاتی